خانواده هایی که صدایشان شنیده نمی شود
خانواده هایی که صدایشان شنیده نمی شود
مهدی سلیمانی از انجمن نجات مرکز آلبانی سه‌شنبه 18 شهریور 1404
مهدی سلیمانی و همسرش
سال‌هاست خانواده‌های بسیاری در ایران و کشورهای دیگر چشم به راه فرزندانشان هستند؛ فرزندانی که زیر کنترل فرقهٔ رجوی (سازمان مجاهدین خلق) در اردوگاهی به نام «اشرف ۳» در آلبانی نگهداری می‌شوند. این خانواده‌ها از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی، همچون حق دیدار و ارتباط با فرزندانشان، محروم هستند.
زندانیان پشت پردهٔ تبلیغات
فرقهٔ رجوی با شعارهای دروغین آزادی و عدالت، بسیاری از جوانان را فریب داده و آنان را در اردوگاه‌هایی بسته و کنترل‌شده، دور از دنیای بیرون، منزوی کرده است. این افراد نه تنها امکان یک تماس تلفنی یا دیدار با خانواده‌هایشان را ندارند، بلکه هرگونه تلاش برای ارتباط با فشار و تهدید شدید روبه‌رو می‌شود.
فرزندان این خانواده‌ها در حقیقت زندانیانی بدون حکم دادگاه هستند؛ آنان نه جرمی مرتکب شده‌اند و نه حکمی دارند، اما سال‌هاست در شرایطی زندگی می‌کنند که بیش از هر چیز به برده‌داری مدرن شباهت دارد. کارهای اجباری، نشست‌های طولانی ایدئولوژیک و شست‌وشوی مغزی بخشی از زندگی روزمرهٔ آنان است.
صدای مادران پشت نرده‌ها
بارها مادران و پدران با عکس‌های فرزندانشان در دست، تا دروازه‌های اردوگاه رفته‌اند؛ ساعت‌ها در گرما و سرما پشت درهای بسته ایستاده‌اند، با تنها آرزو برای دیداری چند دقیقه‌ای با پارهٔ تنشان. اما پاسخ فرقه همواره سکوت، تحقیر و بی‌توجهی بوده است. صحنهٔ مادرانی با چشمانی پر از اشک پشت نرده‌ها، گواهی است بر عمق بی‌عدالتی و سرکوبی که فرزندانشان متحمل می‌شوند.
نقض آشکار حقوق بشر
رفتار فرقهٔ رجوی نقض آشکار کنوانسیون‌های بین‌المللی حقوق بشر است. بر اساس مادهٔ ۱۲ اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر، هیچ‌کس نباید از ارتباط با خانواده‌اش محروم شود. همچنین، مادهٔ ۱۰ «کنوانسیون حقوق کودک» حق کودک و والدین برای ارتباط آزادانه با یکدیگر را تأکید می‌کند. محرومیت از تماس تلفنی و ملاقات، نقض آشکار این حقوق اساسی است.
مسئولیت جامعهٔ بین‌المللی
سکوت نهادهای بین‌المللی و دولت آلبانی در برابر این نقض حقوق بشر، پرسش‌های جدی برمی‌انگیزد. چگونه ممکن است در قلب اروپا، فرقه‌ای اعضای خود را همچون زندانیان نگه دارد و آنان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم کند؟ جامعهٔ بین‌المللی باید در برابر این جنایات مسئولیت بپذیرد و زمینهٔ آزادی این افراد و ارتباطشان با خانواده‌هایشان را فراهم آورد.
سخن پایانی
فرزندان در اسارت رجوی قربانیانی هستند که نه تنها از یک زندگی عادی، بلکه از عشق مادر و آغوش خانواده نیز محروم‌اند. خانواده‌ها حق دارند صدای فرزندانشان را بشنوند، آنان را در آغوش بگیرند و از سلامتی‌شان مطمئن شوند. امروز، بیش از هر زمان دیگر، اتحاد خانواده‌ها و فشار افکار عمومی می‌تواند پرده از این بی‌عدالتی آشکار بردارد و راه آزادی عزیزانشان را هموار سازد.
مهدی و ادونا سلیمانی