اعتماد عمومی حلقه گمشده تاریخ مجاهدین خلق در سالگرد سی مهر

در سالگرد انتصاب مریم رجوی به عنوان “رئیس جمهور برگزیده مقاومت”، باید به پیش فرضی بنیادین که لازمه این برگزیدن است بپردازیم: مریم رجوی و به اصطلاح شورایی که او را در سی مهر 1372 به ریاست جمهوری برگزید، فاقد پایگاه مردمی و اعتبار میان ایرانیان است.

سازمان مجاهدین خلق و ویترین سیاسی آن موسوم به شورای ملی مقاومت، ادعا می‌کنند که به عنوان نماینده مردم ایران، صلاحیت دارند برای آنچه “دوران انتقال حاکمیت به مردم ایران” می‌خوانند، برای مردم ایران رئیس جمهور انتخاب کنند. این در حالی است که مریم رجوی حتی در سطح تشکیلات مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت نیز با یک فرایند دمکراتیک انتتخاباتی، برگزیده نشده است. در حقیقت در آن زمان، شورا تنها با انتصاب مریم رجوی از سوی مسعود رجوی موافقت کرد.

فقدان پایگاه مردمی مجاهدین خلق ناشی از پنج دهه فعالیت خشونت آمیز مجاهدین خلق علیه هموطنان خود و سوابق خیانتکارانه این تشکیلات در همکاری با دشمنان در حال جنگ با ایران به ویژه صدام حسین و اسرائیل است. تشکیلات مسعود رجوی شدیدا با بی اعتمادی عمومی مواجه است. بذر بی اعتمادی که تاریخچه اقدامات تروریستی، بمب‌گذاری، قتل مقامات و شهروندان و همکاری با ارتش عراق و همکاری اطلاعاتی با اسرائیل، کاشته است، عمیقا در حافظه تاریخی ملت ایران ریشه دوانده است.

همچنین، علیرغم نارضایتی‌ها از شرایط فعلی در ایران، مخالفان حکومت ایران به هیچ عنوان مجاهدین خلق و در راس آن مریم رجوی را به عنوان جایگزینی برای جمهوری اسلامی نمی‌پذیرند. منتقدان مجاهدین خلق علاوه بر سوابق خیانت آمیز مجاهدین خلق به ایدئولوژی استبدادی و ساختار فرقه‌ای آن انتقاد دارند.

رفتارهای خشونت آمیز مجاهدین خلق در دهه 50 شمسی یعنی پیش از انقلاب ایران و در دهه 60 یعنی سالهای اولیه حکومت جمهوری اسلامی، منجر به قربانی شدن شمار زیادی از غیرنظامیان و شهروندان شده است. اما پس از گذر از این دوران‌ها روایت‌های اعضای جدا شده از مجاهدین خلق از حقایق تلخ دیگری درباره این تشکیلات خبر داد.

امروز همه جویندگان حق و حقیقت می‌دانند که سازمانی که ادعا می‌کند “۳۰ مهر؛ پاسخ تاریخی مقاومت ایران به بن‌بست استبداد” است، در درون خود تشکیلاتی دارد که با قوانین سختگیرانه خشک و فرقه‌ای، با اعمال مستبدانه ترین محدودیت ها برای اعضای خویش، با سلب توانایی تفکر انتقادی از اعضایش، حقیقتا و تحقیقا ناقض حقوق بشر است و نمی‌تواند نمایند یک ملت برای دمکراسی خواهی باشد.

در حافظه تاریخی ملت ایران روزی به نام “روز مریم” وجود ندارد. از نشانه‌های آگاهی ملت ایران همین بس که سی مهر را نه تنها گرامی نمی‌دارند، بلکه اگر نمایشی محقرانه از کانون‌های شورشی ببیند که روی پرچم زرد و بنفش خود به بلاهت تمام، نوشته‌اند “میاریمش به ایران” ندانند که منظور کیست و چیست!

مزدا پارسی